ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΠΕΝΤΕ ΜΟΛΙΣ ΜΕΡΕΣ πριν το πανελλαδικό συλλαλητήριο του Σαββάτου, 1ης Νοέμβρη, στο Σύνταγμα. Βαδίζουμε προς την κορύφωση ενός δίμηνου αγωνιστικής δράσης και παρεμβάσεων, με αιχμή την ανεργία, τους μισθούς, το Ασφαλιστικό.
Σ' αυτές συσπειρώθηκαν Σωματεία εργαζομένων, Σύλλογοι αυτοαπασχολούμενων, Επιτροπές ανέργων, Σύλλογοι γυναικών, Λαϊκές Επιτροπές, συνταξιουχικές οργανώσεις, προβάλλοντας ένα συνεκτικό πλαίσιο αιτημάτων, που δεν υποτάσσεται στο ρεαλισμό του κεφαλαίου και τις «αντοχές» της οικονομίας. Αυτό το πλαίσιο, σε πολλές περιπτώσεις εξειδικεύτηκε κατά κλάδο, εργοστάσιο και τόπο δουλειάς, έγινε αντικείμενο συζήτησης σε δεκάδες κλαδικές και επιχειρησιακές Γενικές Συνελεύσεις.
Μέχρι την τελευταία μέρα, την τελευταία ώρα, εξαντλούμε όλα τα περιθώρια για να «βουλιάξει» το Σύνταγμα από διαδηλωτές, για να ακουστεί δυνατά η φωνή των εργαζομένων, των ανέργων, του λαού. Να μη μείνει άνθρωπος στον περίγυρό μας που να μη μάθει για το συλλαλητήριο, που να μην τον προσκαλέσουμε να βρεθεί το Σάββατο στο Σύνταγμα.
Το μεγάλο βάρος πέφτει στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές της Αττικής και των γύρω περιοχών. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου μικρότερη η ευθύνη των σωματείων και των φορέων στην υπόλοιπη Ελλάδα, να παλέψουν μέχρι το τέλος για να αυξηθεί ο αριθμός αυτών που οργανωμένα και με κάθε μέσο θα ταξιδέψουν, για να είναι το Σάββατο, στις 12 μ. στο Σύνταγμα, που τις επόμενες μέρες θα στολιστεί γι' αυτό το σκοπό.
Να μην υπάρξει καφενείο, στέκι, γειτονιά, πόλη και χωριό, που να μη φτάσει το αγωνιστικό κάλεσμα. Με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο. Με την προκήρυξη και την ντουντούκα, την αφίσα και το πανό, με εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς, σε πλατείες, δημόσιες υπηρεσίες, αγορές, γειτονιές. Πάμε παντού, μιλάμε με όλους. Τις ώρες που απομένουν, καθένας από εμάς γίνεται πομπός - προπαγανδιστής του συλλαλητηρίου. Κλείνουμε συμμετοχές στα πούλμαν, στα καράβια, στα αυτοκίνητα που θα κατευθυνθούν στην Αθήνα.
ΠΙΣΩ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Ηδη, μέχρι την Παρασκευή, 844 συνδικάτα, οργανώσεις και μαζικοί φορείς είχαν αποφασίσει τη συμμετοχή τους. Μια μεγάλη συσπείρωση με κοινές αγωνίες, αλλά και διεκδικήσεις, με την απόφαση να τραβήξουμε μπροστά στο δρόμο του αγώνα, χωρίς αναμονή και προσμονή για λύσεις «από τα πάνω», με ακόμα πιο επιθετικούς, ταξικούς αγώνες.
Η πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 27 Νοέμβρη είναι το επόμενο βήμα για κλιμάκωση της πάλης. Η συσπείρωση που ήδη δημιουργήθηκε για το συλλαλητήριο, είναι η «μαγιά» για ακόμα πιο αποφασιστικά βήματα, για ακόμα πιο πλατύ άνοιγμα στους χώρους δουλειάς. Για να μπουν νέες δυνάμεις στη μάχη, που θα βοηθήσουν συνολικά στην ανασυγκρότηση του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση.
Δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ομως, η δουλειά από τα «κάτω» και για τους «κάτω», η δουλειά μυρμηγκιού, είναι μονόδρομος για τις ταξικές δυνάμεις. Με παρακαταθήκη το πανελλαδικό συλλαλητήριο, η δουλειά πρέπει να ενταθεί από την επόμενη κιόλας μέρα. Να είναι δουλειά σε βάθος, που θα βοηθάει στη βελτίωση της λειτουργίας των ίδιων των συνδικάτων. Με συνεδριάσεις, συνελεύσεις και συσκέψεις, που θα αποτιμούν τη μέχρι τώρα δράση και θα προετοιμάζουν την απεργία.
Η συζήτηση που άνοιξε στους χώρους δουλειάς, η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις εκείνες που στέκονται εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος, καλλιεργούν τη λογική της ανάθεσης, της ταξικής συνεργασίας και του συμβιβασμού με το «μικρότερο κακό», παραπέμπουν όλες τις «λύσεις» στην κάλπη των εκλογών και κρύβονται πίσω από φαιδρά προσχήματα και τακτικισμούς, είναι μια εμπειρία πολύτιμη, που εξοπλίζει τα συνδικάτα.
Κυρίως, αποκαλύπτει στα μάτια των εργατών ποιος είναι και τι αντιπροσωπεύει η κάθε συνδικαλιστική δύναμη στην πράξη και όχι στα λόγια. Ποιοι, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, πραγματικά πονάνε για τον άνεργο που υποφέρει και τον εργάτη που δοκιμάζεται σκληρά και το αποδεικνύουν στην πράξη και ποιοι έχουν επιλέξει το ρόλο του ψηφολέκτη και σπρώχνουν τους εργάτες στην αναμονή. Να περιμένουν τις ΜΕΤΑ τις εκλογές εξελίξεις.
ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΣΤΑΘΕΡΑ, με πυξίδα τις λαϊκές ανάγκες και όχι την ελεημοσύνη που μας υπόσχονται και τις «αντοχές της οικονομίας» με τις οποίες μας νουθετούν. Τον πόλεμο μάς τον κήρυξαν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, όλοι οι καπιταλιστές, ντόπιοι και ξένοι, και το πολιτικό τους προσωπικό. Μας φόρτωσαν τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.
Αλλά η κρίση δεν έπεσε από τον ουρανό, δεν προέκυψε από διαχειριστικές «αστοχίες». Είναι γέννημα του ίδιου του σάπιου συστήματος, από το οποίο ζουν, πλουτίζουν και υπηρετούν. Γι' αυτό και μέσα στην πάλη, για να περιορίσουμε τις συνέπειες αυτές, που πληρώνει με το αίμα της η λαϊκή οικογένεια, κρατάμε ανοιχτά τα μάτια μας, αναδεικνύουμε και στοχοποιούμε τις βαθύτερες αιτίες, παλεύουμε για την πραγματική διέξοδο που αντιστοιχεί στα λαϊκά συμφέροντα. Διέξοδος που δεν μπορεί να δοθεί χωρίς την πάλη του ίδιου του λαού, χωρίς ο ίδιος να πιστέψει στη δύναμή του και να γίνει νοικοκύρης της παραγωγής και του πλούτου που παράγει.
Κατεβαίνουμε στο συλλαλητήριο με τις σημαίες μας και τις διεκδικήσεις μας. Από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη, από την Ηπειρο μέχρι τα νησιά του Αιγαίου, από τη Μακεδονία μέχρι τα Επτάνησα και την Πελοπόννησο, είναι ώρα να ακουστεί η δική μας φωνή! Με πλοία και λεωφορεία, με αυτοκίνητα και τρένα, με κάθε μέσο πορευόμαστε για το Σύνταγμα. Από την Παρασκευή το βράδυ, ξεκινά το κομβόι του συλλαλητηρίου. Το πρωί του Σαββάτου, η Αθήνα, ο Πειραιάς, ολόκληρη η Αττική θα βρίσκεται στο πόδι. Ξεσηκώνουμε κάθε γειτονιά, κάθε λαϊκή οικογένεια.
Στις 9 προσυγκεντρώσεις που έχουν οριστεί γύρω από το Σύνταγμα, πηγαίνουμε συντεταγμένα, με τα πανό και τις σημαίες μας, σωματείο το σωματείο, γειτονιά τη γειτονιά, σύλλογο το σύλλογο, με τα συνθήματά μας και τα τραγούδια μας. Πατάμε γερά. Το διεκδικητικό μας πλαίσιο για τους ανέργους, τις Συλλογικές Συμβάσεις, τα χαράτσια και τη φοροληστεία, τις συντάξεις και την Κοινωνική Ασφάλιση, μας ενώνει με γερά δεσμά. Προχωράμε μπροστά, ακόμα πιο αποφασιστικά, κλιμακώνουμε την πάλη μας με την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 27 Νοέμβρη.
